domingo, 27 de febrero de 2011


 No me pidas que actúe como un adulto, porque con 13 años aún tengo ilusiones que no me han destrozado y que tampoco dejaré que lo hagan, por lo tanto, jamás actuaré como tal. Es lo que soy. Fin de la cuestión.

Me has devuelto el cosquilleo en el estómago. La sonrisa incontenible aunque pegue la barbilla al pecho para que no se me vea la cara, el rojo de las mejillas cuando me pones de ejemplo. Me has devuelto la ilusión. Me has devuelto la vida. Mi vida.

sábado, 26 de febrero de 2011

Últimamente, según ciertas personas doy vergüenza ajena y me río demasiado. Me distraigo en clase, no paro de escribir tonterías y de leer. Me duele la cabeza, digo más paranoias de lo normal; estoy tremendamente feliz. Es, cómo explicarlo, ¿rozar las nubes con la punta de los dedos?
Todas las canciones hablan de nosotros.

viernes, 25 de febrero de 2011






Sabes que existes. O por lo menos lo intuyes. ¿pero cuál es la verdadera razón por la que pensamos que después, alguien nos recordará? Nacemos para morir. Cada día, es uno menos en la carrera de la vida, y vamos malgastando minutos, esperanzados ante los tiempos mejores que se suponen que están por venir. Solemos caer en la espiral de la esperanza, contemplando nuestra cara de idiotas ante el espejo cada vez más arrugada y cargada de remordimientos por acciones que nunca hemos llegado a realizar. Nos sentamos esperando a que lleguen las cosas por sí solas. No hacemos más que quejarnos y quejarnos del mundo tan horrible, tan espantoso en el que vivimos, o nos atormentamos con preguntas que sabemos que jamás podremos responder. Intentamos cambiar el mundo desde el sofá de nuestra casa. Queremos una vida mejor, la "felicidad" pero todos saben que ese sentimiento tan efímero sólo se encuentra en el fondo de una botella, o entre las piernas de una mujer de vida cuestionable. Felicidad, así se llama la puta que nos amarga la vida, a la que queremos pagar, pero ella no acepta monedas. Ni billetes. Quiere nuestra alma, es como el diablo, pero ella, sin embargo, no te dará nada a cambio. Puede prometerte algo parecido, pero sólo será la sensación de ingravidez muy similar a la que podría darte una droga. Y dura lo poco que puede durar ese estupefaciente. 
Corres cuando ves que no tienes escapatoria, que la vida se te irá en la última parada que hagas para coger aliento, mientras dure tu marcha. Corremos hacia el inevitable destino, aquél que nos robará el suspiro final sin ni siquiera preguntarnos si estamos de acuerdo. Vivimos entre burocracias y trámites legales toda la vida, haciendo siempre lo políticamente correcto, comportándonos según lo establecido, para no causar alboroto, pero no, ni tan siquiera así seremos dueños de nuestro propio final. Ni si quiera de nuestra propia vida. Galopa, chico. Que la vida es corta. Sé rebelde, grita, llora, pega. No sigas la norma. Lucha por lo que quieres

http://caughtbetweenmemories.blogspot.com <~ Es de ella. Muy buen blog.

jueves, 24 de febrero de 2011

Por

RES NO M'ESPANTA!

miércoles, 23 de febrero de 2011

Diari d'un adolescent amb dubtes

El fet de voler agradar a tothom, de vegades, fa que actuem de manera diferent de tal com som. I al mateix moment que son conscients d'això no ens adonem que el fet de no ser nosaltres mateixos fa que qui ens envolta no ens conegui realment com som. Llavors, doncs, com volem agradar a tothom si només ens deixem conèixer a mitges?
De vegades, la vida sembla complicada, estressant i molt diferent de la vida que ens havíem imaginat. Ens sentim diferents, massa diferents. Llavors, és quan hem d'aturar-nos, fer un pes enrere i veure-ho tot sota una perspectiva general. Molt general. Només llavors ens adonarem que tots som persones i tots formem part del mateix món. Partint d'aquesta base, ¿realment hi ha gent diferent?
He d'assegurar, i si ho puc fer és gràcies a la meva experiència, que les coses, la majoria de les vegades, surten molt millor de com ens les havíem imaginat. La ment humana tendeix a imaginar el pitjor per ajudar-nos a tirar endevant si els presagis més crus es fan realitat. Malgrat que passi això, hem de pensar que només el fet de dir com som ens suposa un plaer i una seguretat infinita i impagable al mateix temps.
Un cop t'hagis sincerat, trobaràs que el cercle de persones que estimes pot ser que es divideixi, com a mínim, en dos grups. El primer grup el formarà tothom que et deixa de banda(molt diplomàticament, això sí), només perquè et consideren diferents a ells. L'altre grup es compondrà de les persones que t'estimen realment i que no donen importància al fet que "siguis o no siguis".
Quan hagi arribat aquest moment t'aconsellaria que mimessis el segon d'aquests grups i en tinguessis cura, i que no et preocupessis gaire del primer: Amb una mica de sort alguns dels membres del primer grup passaran a formar part del segon, cosa que t'omplirà d'il·lusió, però sigui com sigui, i després de ser conscient d'haver fet, potser, el pas més important de la teva vida, comença a gaudir-ne sense recança, ja que és el do més preuat que tenim les persones.




                                                                        Shut Up (:
Adoro las sorpresas, pero no las grandes sorpresas. Sorpresas como ir por la calle y que te sonría un desconocido. Sorpresas como que alguien te llame solo para preguntarte qué tal estás, sin nada más de lo que hablar. Sorpresas como un abrazo sin ton ni son. Sorpresas como descubrir cinco minutos sin planificar en tu acelerada agenda y dedicar un rato a soñar, ¡oh, esto si que es lo más!

martes, 22 de febrero de 2011

Me hubiese gustado seguir siendo un niño, ausente de todo sin ningún compromiso, entonces la vida era mía, la tristeza no dolía, la sonrisa en un pequeño es el pan de cada día.

lunes, 21 de febrero de 2011

Como agua para chocolate

Todos nacemos con una caja de fósforos dentro, pero que no podemos encenderlos solos... Necesitamos la ayuda del oxígeno y una vela. En este caso el oxígeno, por ejemplo, vendría del aliento de la persona que amamos; la vela podría ser cualquier tipo de comida, música, caricia, palabra o sonido que engendre la explosión que encenderá uno de los fósforos. Por un momento, nos deslumbra una emoción intensa. Una tibieza placentera crece dentro de nosotros, desvaneciéndose a medida que pasa el tiempo, hasta que llega una nueva explosión a revivirla. Cada persona tiene que descubrir qué disparará esas explosiones para poder vivir, puesto que la combustión que ocurre cuando uno de los fósforos se enciende es lo que nutre al alma. Ese fuego, en resumen, es su alimento. Si uno no averigua a tiempo qué cosas inician esas explosiones, la caja de fósforos se humedece y ni uno solo de los fósforos se encenderá nunca.

Tengo ganas de ti

El amor es cuando no respiras, cuando es absurdo, cuando echas de menos, cuando es bonito aunque este desafinado, cuando es locura... cuando solo de pensar en verlo con otra cruzarías a nado el Oceáno.

Grey's Anatomy

'Gracias al calendario volvemos a empezar todos los años, solo hay que esperar a Enero. La recompensa por sobrevivir a la Navidad es el Año Nuevo que viene acompañado de los tradicionales bueno propósitos, dejas atras el pasado y vuelves a empezar. Es difícil resistirse a la oportunidad de empezar de nuevo, de dejar tus problemas antiguos de lado.. Quien decide cuando acaba lo viejo y empieza lo nuevo no es un día del calendario, ni un cumpleaños, ni un nuevo año. Es un acontecimiento, grande o pequeño, algo que nos cambia, que nos da esperanzas. Una nueva forma de vivir y contemplar el mundo, para dejar marchar los malos hábitos, los recuerdos. Lo importante es saber que siempre que se puede volver a empezar, aunque también es importante recordar que entre todo lo malo siempre hay cosas a las que merece la pena aferrarse.'

domingo, 20 de febrero de 2011

Tú sigue tocándome los cojones bonita, que vas a acabar como los de Saw.

Lola

Es cierto que no eres de esas que entras a primera vista por los ojos. Ni demasiado alta, ni guapísima... normal diría yo. Pero ahora me doy cuenta, de que quizá no entres por la vista, pero te quedas muy dentro, y cada día, me pareces más preciosa que ayer. No sé que será, o quizá si... pero es demasiado fácil quedarse enganchada a tí. Me gustan esas caras que pones, la de enfado, la de disgusto, la de "hoy he tenido un mal día", la de "cuidado que muerdo", la de "soy feliz"... todas. Me gusta cuando te enfadas y pareces una niña pequeña, cruzas los brazos sobre ti misma, frunces el ceño, y juntas los labios, en esos momentos eres realmente encantadora, y mucho mas guapa de lo que eres normalmente, supongo que por eso te hago enfadar. Me gusta cuando luchas por la injusticia, cuando te dá igual lo que piensen los demás, cuando alzas la voz por encima de los demás por defender aquello en lo que crees. Sobretodo me encanta cuando te insulto, y me pones esa carita de cordero degollado. Lo hago con cara de seria, pero las dos sabemos que bromeo, que solo te pego y te insulto por buscar alguna escusa y acercarte a mí.Y yo sigo provocando. Me gusta estudiar a tu lado, en la biblioteca, bueno si a mirarte durante media hora le llamas estudiar... porque es inevitable, verte allí con esa carita de concentrada, tomando apuntes, subrayando con dos mil y pico colores, enfadandote contigo misma por no saberte la lección y agobiarte. Verte que te lo tomas tan a pecho, me hace gracia. Yo te miro, sonrío.Y tu te giras y te ríes. También me gusta desconcrentrarte, conseguir que estés más de una hora sin pasar de la primera línea del primer párrafo. Me gusta el olor raro de tu casa, pero cuando digo raro, es raro... un olor normal a incienso de porro, jajaja, nunca dejarás de sorprenderme. Me gusta cuando sonries, estás medio dia sonriendo. Me gusta que me provoques, que me cojas cualquier cosa; un boligrafo, o los auriculares del iPod, que lo escondas al otro lado de tu cuerpo, para que te haga cosquillitas ¿Casualidad? Lo dudo.Y volvemos al ataque, te haces la indignada, me recriminas que no me vas a devolver los auriculares. Pones cara de seria pero te veo sonreir. Y vuelvo a posar mis manos sobre tus piernas, y tu allí tranquila, las mantienes junto a tus piernas... Haga lo que haga estoy perdida... Lo siento niña, pero tu no eres nada normal, pero eso es lo que tienes y me encanta. Me gusta pasear contigo por calles mojadas que quieren recordar cada pisada, calles vacias con un par de almas perdidas... Pararnos frente a frente, mirarnos y que me digas: Esther Zaldívar, sabes que te quiero mucho mucho no? -Sí. -Y tú, me quieres? -Te amo.

sábado, 19 de febrero de 2011








Mi niño

Tengo a la mejor persona del mundo a mi lado. A que le debo todo lo que vivo, todo lo que sonrío, todo lo que escribo. Es la mejor persona que tú puedas llegar a conocer, creeme. Verás, yo creía que tenía los mejores amigos del mundo, esos que tú dices: -No, porqué yo sé que mis amigos siempre estarán ahí, a mi lado apoyándome. Cuando sabes que todo es mentira, que no están y lo sabes porqué cada uno va a su rollo. Seré una pesada escribiendo entradas siempre para la misma persona, pero ni dedicándole todo mi blog le recompensaría todo lo que ha hecho por mí; ni muriendo, ni naciendo otra vez llegaría a pagarle todo. La verdad es que no tengo palabras para expresar todo lo que por él llevo dentro. Si que es verdad que sñe que no vivirá para siempre, y de eso maldigo esta vida: de que las mejores personas se van y ya no vuelven nunca más, de que se vayan al otro lado y que nunca jamás regresen. La cosa es que le necesito como el aire que respiro; es tan sólo no tenerle un minuto y ya extrañarlo. Lo amo, porque es como... como... ¡como un ángel! Sí, algo así. Un ángel de esos que te acompañan y te agarran fuerte para que cuando caigas no sea más dura la caída. Si él se me va, es que yo no sé que haría, la verdad. Mi vida sería incompleta, no estaría llena como cuando él está a mi lado. Cuando escribo para él, siempre las palabras se me atragantan en la garganta, se me hacen un nudo. Todavía no sé por qué, si es lo mejor que tengo... La vida que él me da nadie ha podido regalármela; ni siquiera con comparación a lo que me da. Bien, ya sé que no soy la mejor, pero la verdad, no pretendo serlo. La cosa, es que cuando 'estoy' con él todo es perfecto. Con él sé lo que es la felicidad. Pasaría todos los siglos, y nunca nunca nadie nacerá igual que él, tan... perfecto. Es que es sólo escuchar su nombre y soy feliz, pero feliz de verdad. Cuando encuentras una persona como él piensas: ¿Y será real? Porque tanta perfección no puede ser normal... Coñe, que él es mi niño, el niño que yo quiero, el que me salve y el que me cuide día a día.



Cursi

Enamórate de alguien que sufra contigo, que ría junto a ti, que seque tus lagrimas, que te abrigue cuando sea necesario, que se alegre con tus alegrías y que te de fuerzas después de un fracasoDe alguien que te espere hasta el final, de alguien que sea lo que tu no elijas, lo que no esperesQue te ame, que te espere, que te comprenda aún en la locura; alguien que te ayude, que te guíe, que sea tu apoyo, tu esperanza, tu vida, tu todo.

viernes, 18 de febrero de 2011

Carnaval 2011

Tumblr_l73be31b321qc5r3fo1_500_large

VEN YA!
Hacer pompas de jabón llenaba todo mi tiempo hasta que me pusieron un lapiz y un papel en frente. Desde entonces, fantasear, defragmentar sueños y crear nuevos mundos ha ocupado todo mi tiempo (acompañada siempre de un buen helado de vainilla, claro). Me guío por los sentimientos y pocas veces le hago caso a la razón. Me cuesta enamorarme, pero cuando lo hago, lo doy todo por esa persona, incluso llego a entregarme a mí misma por él. No me gustan las mentiras ni los juegos, y no soy como todo el mundo espera que sea, pero ¿que más da? por lo menos soy. Escribir me ayuda a olvidarme de todo, a abstraerme en mi mundo donde todo es posible y nada es inalcanzable. Poder inventar sentimientos y moldearlos es algo que me fascina, aunque el mas complicado de los sentimientos, el amor, ya esté inventado.

Tonight I love you

y todas las demás noches. Serás como mi estrella. Y te necesitaré alumbrando cuando esté perdida. Necesitaré que me guíes, que me lleves a tí, cuando veas que mi camino se tuerce. Porque recuerda esto: Yo siempre voy a ser tuya. Puede que en el pasado, no lo fuera lo suficiente. Pero ahora, te prometo, que seré tuya para siempre. Todas las noches las pasaré junto a tí, oliendo tu piel, tu pelo... Nada va a hacer que me eche atrás. Te querré el resto de mis días...y de mis noches.

jueves, 17 de febrero de 2011




¿Quieres saber de qué son estas cicatrices? Mi padre era un alcohólico y un animal. Una noche se le fue la olla más de lo normal, y mi madre agarró un cuchillo de cocina para defenderse. A él no le hizo ninguna gracia. Nin-gu-na. Y, delante de mis narices, le clavó el cuchillo a la vez que se reía. Se volvió hacia mí, y me preguntó: “¿Por qué tan serio?” vino hacia mí con el cuchillo: “¿Por qué tan serio?” y me metió la hoja del cuchillo en la boca: “¡Vamos a dibujarle una sonrisa a esa cara!”.


3e7fb3f9112af6c40428aff2a9b52e76_large

BÚ!
Todo comienza desde que naces; todo se vuelve gris; todo se nubla a tu alrededor pero no te das cuenta. Te das cuenta poco a poco de cómo es cuando empiezas a razonar. Cuando lloras por una simple barbie de plástico malo de la tienda del todo a cien y tus padres te riñen por ello, sin saber lo que necesitas tener esa muñeca. Y te encabronas y te enrabietas, pero con un beso de tu madre ves que todo se pasa. Vas creciendo y necesitas antes que una muñeca a unos amigos, con los que te peleas, con los que te insultas, a los que le dices que no le vas a "ajuntar" más por no dejarte su pelota cuando tú le has dejado todo lo que tenías. Pero al final todo se acaba con un simple: "¿Me perdonas?", entonces vuelves a ver que aunque tengas preocupaciones el cariño y la amistad van a hacer que las preocupaciones desaparezcan hasta otra ocasión. Y vuelves a crecer, y piensas que eres la más fuerte y te sigues peleando como una estúpida con tu mejor amiga por tonterías. Pero ésta vez no pides perdón tan fácilmente. Dices que no te darás por vencida hasta que ella te pida perdón, y sufrís las dos, porque en el fondo os echáis de menos, que haríais todo por volver con la otra; pero no, sois las más fuertes y sois capaces de aburriros con tal de no pedir perdón, de no decir que lo sientes, de no perder la batalla, de no ser la buena amiga que siempre has sido.
Y con estas palabras palabras que no tienen sentido nos vamos a dormir; pero dormir tampoco tiene sentido y menos si es solo...

miércoles, 16 de febrero de 2011

Yo tambien te quiero. Yo tampoco dejo de pensar en que estarás haciendo cada momento. Yo también me muero de ganas de volver a verte. También me encantas. Tampoco puedo sacarte de mi cabeza. Tú tambien apareciste de repente, cambiaste mi mundo y si, me gusta. Tambien me hizo falta poco tiempo para darme cuenta.


Antes de él no me gustaba el helado, ni el chocolate, ni caminar, ni los días de puro sol. Antes de él solía ser bastante superficial en cuanto a mis relaciones, creía en los príncipes azules perfectos, no tenía —grandes— motivos para levantarme a la mañana ni para sonreír constantemente. Antes de él tenía una idea diferente del amor y de lo que era estar con alguien, lo que podía llegar a significar. Suena tonto, pero me hizo madurar mucho 'estar' con una persona como él estos últimos… Ocho meses. Antes creía que todas las relaciones de pareja eran lo mismo, a fin de cuentas, es decir, que todas se basaban en un “procedimiento” básico: Salir al cine, abrazarse, decirse “te quiero” y caminar tomados de la mano. Ahora entendí que es algo mucho más profundo que eso. Es necesitar la compañía del otro, es desear que sus labios toquen los tuyos sea donde sea, cuando sea, como sea. Es desarrollar cierta dependencia para con la otra persona, cierta conexión: Si el otro está mal, tú estás mal; si el otro está bien, tú estás bien. Y no solo eso, sino también el hecho de descubrir cuándo el otro está bien y cuándo está mal, sin que siquiera lo insinue, así como también tener ganas de compartir los sentimientos. Es hacer lo posible por levantar al otro cada vez que caiga, brindarle tu hombro cada vez que necesite llorar, una mano cada vez que no pueda con una carga muy pesada. Es sacrificar una parte de ti y sentir placer por hacerlo. Es sonreír con ganas a pesar de todos los problemas. El amor, o el estar de novio, es un montón de cosas, mucho más intensas que solo escribir o decir: "te amo", es demostrarlo, es sentirlo hasta al punto de que duela. Ahora lo se, gracias a él.

martes, 15 de febrero de 2011

Tonti

Puede que a estas edades, el amor sea algo de usar y tirar. Admitámoslo, niñas de 14 años diciendo “Te amo” suena algo ridículo, Teniendo en cuenta que van a tío por semana. Mucha gente dice que no sólo a los 14, sino también a los 15, 16, incluso a los 17. Bueno, ¿eso es relativo no? Quiero decir, ¿de verdad creen que es tan imposible tener una relación estable a estas edades? Yo era la típica niña inexperta e inocente, que sabía demasiado poco del amor y fantaseaba por las noches con el chico perfecto. Resulta irónico pensar que ahora esté escribiendo esto, que elija las palabras adecuadas, y sepa con certeza qué es de lo que estoy hablando. Mucha gente, comúnmente adultos, se pensará que sólo soy una niña, una vez más, que no sé nada de la vida, y ni mucho menos del amor. Pero yo sé lo que soy y lo que tengo, y lo que tengo, es amor del de verdad, le pese a quien le pese.


Hagamos una revolución, que nuestro líder sea el Sol, y nuestro ejército sean mariposas. Por bandera otro amanecer y por conquista comprender que hay que cambiar las espadas por rosas

Mägo de Oz.
Ayer fue San Valentin, día esperado por la mayoría de la gente, pero no especialmente para mí y os diré porqué. Sinceramente para mí no hay nada extraño en este día, al contrario estaría lleno de FELICIDAD, pero para que yo ayer tubiera esa felicidad me hubiera gustado estar con él. Si, si, contigo con la persona que he pasado momentos más que bonitos, carcajadas sin nigun sentido delante del ordenador, esos piques que teniamos por insultarnos pero que al minuto lo solucionabamos con un "e_e(L)". San Valentin yo creo que no es nada material ni es el dia más esperado para declararte a una persona o decirle te quiero. No la verdad que no hay otros 364 dias en el año en que se puede decir eso no solo en este dia especial. Estoy completamente segura de que muchos de los momentos o situaciones que he vivido contigo nunca pero NUNCA se repetiran con nadie puede que similares, pero IGUALES nunca. No te voy a negar que creo que tengo una obsesión. Me encantaria escaparme por las noches de casa para irme contigo, sentir ese calor, esas caricias, esos momentos en los que con tan solo una mirada me vale para estar feliz, cuando empiezo a dibujarte figurinas en la espalda perderme en tu cuerpo, un monton de cosas. Me encantaría gritarle al mundo en este momento que eres tú... que te quiero. Que me da igual lo que piensen los demás, lo único que me importa es lo que piensas tú, porque esto para mi es distinto. Que acabará? Si, cuando me muera yo o lo hagas tú. Ya sabes que lo único que nos separará es la muerte. Y si un día te falto, no olvides que te quiero, que nadie te va a querer como yo lo he hecho y que siempre, y no voy a contradecirme NUNCA, voy a estar siempre ahí para lo bueno y para lo malo, como he estado hasta ahora.


lunes, 14 de febrero de 2011

Perfecto, la gente cree que soy bipolar.
Albert Llovera era esquiador, participó en los Juegos Olímpicos, pero una caída le dejó sin movilidad en las piernas, pero lejos de rendirse decidió ser piloto de rallyes. No importa las dificultades que te encuentres a lo largo de tu camino, lo importante es afrontarlas, vencerlas y encontrar una motivación que te ayude a seguir el camino.


domingo, 13 de febrero de 2011

Si te vas huiré, algún cielo me esperará.
Que no te creas que por cuchichear cuando paso por vuestro lado me voy a sentir inferior o peor. Ni que por mucho que me miréis mal por encima de vuestra chaqueta color camel a la última voy a sentir un mínimo de envidia. Envidia es lo que sentís vosotros. A mí, si hay algo que me define, son las ganas de ser diferente. De nunca querer ir con la corriente. Y estoy orgullosísima de ello. De poder mirarme en el espejo y saber que esa del reflejo soy yo, no una persona desconocida escondida debajo de la nueva colección del Bershka.


Die, bitch, die.

Wau!

2.900 visitas, 17 seguidores, 76 comentarios... y la cosa va subiendo. ¡Quién me iba a decir a mí hace unos meses que con la tontería del blog iba a estar tan contenta! Bueno, pues muchísimas gracias a todos mis seguidores, y a esos ánonimos que me comentan  Gracias también a la gente que se pasa, aunque no me sigue ni me comenta, pero bueno, almenos gastan un poquito de su tiempo para leer mis textos. Que eso, muchísimas gracias, que sin vosotros hubiese dejado ya esta cosa abandonada como lo he hecho con otras cosas. Espero muchos más seguidores, y más visitas, y todo ese rollo.


Bye bye (: 

sábado, 12 de febrero de 2011

viernes, 11 de febrero de 2011

Estoy intentando cambiar el rumbo, dejar de ser una hipócrita con una sonrisa pintada día tras día. Estoy intentando seleccionar, elegir. Estoy intentando dejar de ser algo que no quiero ser. Estoy intentando que te calles, que no me digas lo que te parezco, que me da igual. Si no, ya sabes donde está la SALIDA. Pienso dónde dejé la sensualidad para cambiarla por complejos, dime cómo haces que me sienta así de inútil, que me auto controle para poder gustarme. Pues no, YO ME GUSTO, ME VOY A GUSTAR por mis ovarios.


NO SUELO PRESUMIR DE MUCHAS COSAS PERO SI DE ALGO VOY A PRESUMIR ES DE SER SIEMPRE YO.

Andador

Lo admito , me cuesta mucho dar pasos, decidirme, escojer el camino; elegir entre una u otra opción, escojer entre los tacones negros y los blancos y sobre todo entre la falda alta o el pantalon corto, playa o montaña, yo que sé... ¿Los Angeles o Las Vegas?, ¿Los Dodgers o los NY Yankees?, ¿Ellos o yo?, pasos, pasos, pasos... Ojalá todo fuera como bailar, ahi si que puedes dar pasos, a diestra, siniestra, retroceder, avanzar, amagar... ¡Pero no! La vida no es un baile ni una discoteca. Quizás los que triunfan lo consiguen por que saben que pasos dar y en que momentos darlos, por que tienen esa valentía necesaria para plantarle cara al matón, a un examen de 8 temas, a cada mañana, a proposiciones, por que saben caminar, saben dar pasos, pero yo no. Quizás esté empezando a usar el andador, no sé caminar, no sé dar pasos, no sé elegir, no puedo cerrarme a una sola opción, me mantengo en el medio y quizás por eso estoy siempre en situaciones tan complicadas. Hay pasos que nunca tendré el valor de dar, que elija este año la carrera que estudiar, que empiece con el gimnasio y la dieta mediterránea y que me ponga a estudiar mates, no es vagancia, os juro que lo intento de veras. Pues llevo unos 5 meses intentando darlo, hacerlo, y no puedo, me caigo, tropiezo, me acojono y me inmovilizo, quizas por eso sea todo tan difícil, por que para dar ese paso se necesita valor, quiero aprender a caminar , quiero dejar el andador.

LLueve sobre mojado.

No sé, siempre fui muy crédula; creía en Dios, en el Espíritu Santo, en las buenas intenciones de la gente, en los que parecian amigos, en los que estaban calificados de "falsos", en los anuncios de arrugas y antiacnes, en la justícia, en Papa Noël, en los Reyes Magos, en la mágia... no lo entiendo, ahora realmente no creo en nada, a decir verdad ni en mi misma, nunca crei que hubiese una persona prácticamente idéntica a mí, de haberla me la imaginaba en Nueva York, viendo un partido de los Dodgers, un ballet de Victor Ullate, o en un concierto de Sabina, pero ¿tan cerca? Wao, realmente increíble, quizás esté exagerando las cosas, pero es como cuando el que no cree en el amor se enamora, o como el inocente niño que espera a los Reyes Magos descubre la silueta de sus padres entre la penumbra de un ansioso dia de reyes, no sé, realmente te preguntas cuanto te puede sorprender la vida cuando realmente en lo único que creías era en que ya lo habias visto todo.


No es mío. Pero me gusta. 

Inevitable

Sabes, creo que es evidente que he cambiado. Lo saben los charcos que ya no salto, lo sabe mi paraguas de la Hello Kitty al que ya he jubilado desterrandolo al cubo de basura, lo sabe aquella falda hortera que ya no me pongo, la explotada y madrugadora plancha que ultimamente no tiene vacaciones, esos peluches que ya no me vigilan olvidados desde la estanteria, los zapatos planos llevan una temporada tranquila, lo saben los discos de Maria Isabel que yacen rallados en una caja de zapatos, lo saben los vendedores de palomitas del cine que desde hace tiempo se privan de darse el abril con las veces que me levantaba en la pelicula a comprar alguna chorrada, lo saben mis vecinos; esos histericos amargados y dormilones que me golpean la pared cada vez que me monto mi propio concierto, lo sabe la factura del telefono, los árboles que han talado por la cantidad de papel que he usado para escribir cartas, lo sabes esos patines que estan muriendose de risa en la buhardilla, ese idiota al que tanto perseguí y al que pude llamar "primer amor" (MENTIRA), lo saben mis amigos que como Lola y Guille no dejan de escucharme decirles tonterias, jajajaja. Creo que lo saben hasta mis fotos del tuenti, ya qe he cambiado las tipicas fotos de "iiiiop :P" a las fotos "Les quiero(L)", lo sabe mi madre con la que las discursiones han aumentado tanto hasta el punto de reemplazar a los "rasca y pica" de los Simpsons, lo sabe el horario de vuelta de los sábados, lo sabe hasta el camarero del bar al darme café en vez de zumo, todo cambia, todo se renueva.


Tumblr_lg75appt0p1qef5fwo1_500_large



Tumblr_lc8uxvku4u1qepg3ao1_400_large



898491-8-1295706719607_large



Tumblr_lgc6q47pe81qczr0to1_500_large

Tumblr_ldcco43imn1qe9d8xo1_500_large



Tumblr_lgctzb5tlx1qg3erjo1_500_large



Oidjlu_large



Tumblr_ld50zmg32s1qbggeuo1_500_large



Tumblr_kz92tcrdlu1qaof6yo1_400_large



Tumblr_lgf5ticssv1qepg3ao1_400_large


Tumblr_lfjqp06cbz1qc3mg7o1_500_large



24_large



Lamentablemente.

jueves, 10 de febrero de 2011


Faré el que sigui per despertar i que amb mi estiguis. Faré el que sigui perque obris els ulls i em miris.

miércoles, 9 de febrero de 2011

Pero me gusta que sea así

Tumblr_lgc5iuqtur1qe0za9o1_400_large

Te lo llevaste todo, pues quiero que sea así. Siempre voy a quererte, y es que nunca lo negué pero sí se me pasó por la cabeza el negarlo, ahora comprendo que eso es una estupidez. Voy a gritarlo para que todo el mundo lo sepa: ¡Teamo! No sé en otras ocasiones, pero ahora sé que vamos a llegar a ser felices. Quizás no podré besarte ahora, pero dentro de poco seguramente (o eso espero), quizás por ahora solo pueda conformarme con dos besos en las mejillas para saludarnos (porque te pienso saludar si te veo), pero estoy segura de que por muy poco que me des, será suficiente. No importa lo que quieras, no importa lo que decidas, vas a seguir siendo la persona más importante para mí. Y tú a mi me das las gracias... No sé que tengo que darte yo a ti entonces. Yo he podido ser todo lo especial y única que tú quieras... Pero tu a mi me enseñaste a ser la persona más feliz del mundo, a saber madurar, a querer sin necesidad de nada a cambio... Me diste el placer de saber lo que es estar enamorada.

lunes, 7 de febrero de 2011

No se lo que te llevó a terminar entre mis palabras, que te hizo enamorarte de ellas, ni que te trajo hasta mi, pero gracias a eso hoy te has convertido en un elemento clave. Poco a poco te has echo hueco, poco a poco haciéndote tan enorme.
Nunca te he tenido enfrente, ni te he tocado. No sé como es tu voz. Pero no me hace falta.
Me basta tu comprensión, tu forma de escucharme, de entenderme. Me bastan tus consejos y la facilidad de sacarme una sonrisa. Dos formas de sentir tan iguales que provienen de mundos casi opuestos. Quiero que sigas aguantando mis penas y que me sigas mandando besos y abrazos por el msn para que me vaya contenta a la cama.

Bueno, quiero que sepas que, de no ser por ti, este blog nunca hubiera llegado a crearse.

Gracias por todo, cariño. Te quiero.

                                                          
Quiero contarte un secreto. No soy quien crees que soy. De hecho, me extraña que no hayas visto a través de mí. Soy la chica de tus sueños disfrazada de mejor amiga. A veces, quiero quitarme la máscara, pero no puedo porque te asustarás y escaparás. Por eso he decidido que es mejor vivir una mentira que exponer mis verdaderos sentimientos. Mi padre me dijo que hay dos tipos de chicas: las que te gustan a primera vista y de las que te enamoras pasado el tiempo. Espero ser de las últimas. Quizás no sea yo a la que amas hoy, pero te dejaré ir, esperando que regresas volando a mí. Porque... creo que merece la pena esperarte.



Sí, me encanta. Como tú.



domingo, 6 de febrero de 2011

Prométeme una cosa, prométeme que nunca dejarás de luchar, a lo mejor no juntos, pero lo conseguirás.

{ 29-01-2011/4-02-2011 } *-*

Aquí la gente que te pilla por sorpresa ¬¬ En H&M mirando gorritos para la menda (A)'



 Mola he e.e



 Por donde el Eroski.

Rambla desenfocada.


Yo de nuevo. Soy Coco e_e':$


Yvonne. Que guapa es la jodía ¬¬*-*



 Es Yoko Ono. Que va que va, jaja, es Lola. Desenfocada también, pero me gusta como quedó.


Oh dios xD Soy yo^^.




Ya he cumplido Yvonne ¬¬(L).

sábado, 5 de febrero de 2011

Que-tus-futuras-alegrias

Aprende a empatizar

Imagínate, imagínate por un momento que te están insultando, ¿vale?. Pero imagina que te insultan de la manera de la que más daño te podrían hacer. Que la persona que más tendría que agradecerte las cosas, está haciendo hervir cada centilitro de sangre de tu organismo, está haciendo que tu cabeza pida a gritos explotar, y confronta a tus ojos y lágrimas en una batalla por la superficie de tu rostro. ¿Estás dentro, ya? Pues, ahora, esa persona se va a callar, esa persona  que ha hecho que aprietes los puños  con tanta fuerza que hasta la sangre tema salir, se va a callar, pero, aunque lo creas, no es tu turno. Nunca será tu turno. Y, aunque lo intentes, nunca, nunca te dejará juntar más de dos sílabas coherentes. Bien, y, ahora que desistes en tu intento de hacer entrar en razón a eso que te ha hecho sentir que la vida sin vida sería mejor, a quien has odiado por haberte traído al mismo, mismísimo averno, recibes órdenes de quedarte quieto, muy quieto, sentadito y calladito, y de que ningún sonido salga de tu boca. Cuando estás a punto de explotar, cuando necesitas explotar, porque tu cuerpo no puede ya guardar más rencor dentro , y cualquier movimiento en falso sería un grandísimo error, te tienes que callar y hacer como si nada hubiera pasado. Pero no puedes. Sabes que no puedes. Necesitas explotar por algún lado.
Ahora bien, ahora viene mi pregunta. Ahora, es cuando tú te lo preguntas. ¿Qué hacer? ¿Qué decir? ¿Por dónde explotar?
Un día coges y te hartas. De escuchar las mismas sandeces de siempre de las mismas personas de siempre en el mismo sitio de siempre. Y dices: ¡Se acabó! Mañana lo corto de raíz. Ya, claro. Es lo mismo que quien dice que mañana vacia las cervezas que quedan, o quien dice que el lunes se pone a estudiar. ¡MENTIRA! Lo único que conseguirás (como mucho) es ir caminando decicida, con alguna vieja gloria en los oídos, a enfrentarte a tus fantasmas. ¡Perdón!: A ''enfrentarte a tus fantasmas''. Llegarás, tirarás la mochila, verás a la misma gente de siempre, en el mismo sitio de siempre, que se te acercará, te dirá alguna tontería sin gracia (como siempre), y reirás con esa risa que ni tú te crees. Sí, la risa de siempre. Te sentarás frente a los mismos profesores de siempre, que volverán a explicar lo mismo de cada día, y volverás a pensar: ''Mañana, si. Tal vez''.
Te levantas sabiendo que tendrás que enfrentarte a miradas y susurros que te volverán a recordar los pequeños errores que cometiste una tarde que estabas un poco harta de todo.

Et donaria amor si poguessis tornar-me’n.
Et donaria amor si ens poguéssim mirar.
Et donaria el món si poguessis parlar-me.
Ho donaria tot si et pogués estimar.



                                                                                                                                       El far del sud.  

viernes, 4 de febrero de 2011


Todo empieza en un querer algo. Entonces empiezas a querer conseguirlo. A querer tenerlo. Sin darte cuenta, tu cabeza gira entorno a una persona. Y mas tarde te encuentras mirando su foto. Con un simple gesto que haga a tu favor, te sientes feliz. Simplemente con que pronuncie tu nombre, te sientes bien. Y sin embargo no te das cuenta de que le quieres, le quieres mas de lo que pensabas. Mas de lo que tenías pensado y mas lo que querrías. Y gira entorno a ti mis pensamientos, horas, y días. Mi calendario eres tu.

jueves, 3 de febrero de 2011

12805523793049_large
Quiero amaneceres contigo. En vez de olor a tostadas, que huela a ti. Y si se prolonga, también ver el anochecer. Que me digas un te quiero sincero, bajito y al oído. Sin importar la gente que haya alrededor. Porque aquí sólo importamos tú y yo. Es cierto eso de "si no arriesgas, no ganas", lo sé. Tengo miedo a perder, o mejor dicho, a perderte. Las ganas son las que tengo de ti, y puede que sólo por eso arriesgue. Muchas dudas. Lo único que tengo claro es que me apetece estar contigo, pero no sé cómo hacerlo.


miércoles, 2 de febrero de 2011

Y, a veces, sin darte cuenta, descubres que tienes a tu lado a la persona que más quieres. Esa persona que aguanta tus rayadas a las tantas de la noche, que te coge el teléfono sea la hora que sea, que siempre te hace sonreir por muy cansada que la tengas (la sonrisa), que siempre tiene un pañuelo para secarte las lágrimas, que te da consejos aún cuando no los tiene, que dejaria todo por ir a donde tú estas y consolarte, que se alegra más que tú cuando sacas buenas notas, que está orgullos@ de ti, que te anima a seguir adelante, que cree en ti aún cuando tu ya has dejado de creer en ti misma, que te lleva de compras y te saca unas risas, que te hace reir a carcajadas haciendote cosquillas donde más tienes, que te abraza cuando lo necesitas, que sabe que estas triste sin que tu le digas nada, que conoce todos y cada uno de tus secretos, que sabe tus defectos y aún así te quiere, que te dice cada día lo buena persona que eres, que te reprocha cada cosa que haces mal para que mejores, que las cosas malas te las dice con tanto tacto que hasta parecen buenas, que te presta todo lo que necesitas aunque ella/él tambien lo necesite, que viene a tu casa por sorpresa para ver juntas/juntos esa pelicula de amor que tanto te gusta, que va contigo al concierto de tu cantante favorito aunque ella/él lo odie, que te da todo el cariño que jamás nadie te ha dado...
Entonces, cuando te das cuenta de que personas así ya no quedan, descubres que posees el mayor tesoro más valioso que una persona pueda tener: la amistad.


                                                   
                                             

 Gracias.

MMMMuak <3